مبارزي بصير، مومن و قاطع

درآمد
 

مصاحبه با آيت الله واعظ طبسي را كه در كنار مقام معظم رهبري اصلي ترين دوستان شهيد هاشمي نژاد بودند؛ به علت مشغله فراوان ايشان، انجام نشد؛ لاجرم پاسخ سئوالاتي را كه خدمت ايشان ارسال كرده بوديم، با حفظ امانت از لابلاي مصاحبه ايشان با برادر شهيد، سخنراني عاشوراي سال 1361 ايشان و خاطراتي كه از ايشان روي سايت رسمي شان وجود داشت، استخراج نموديم.

آغاز آشنايي حضرتعالي با شهيد هاشمي نژاد از كي و چگونه بود؟
 

آشنايي من با شهيد هاشمي نژاد به سال هاي قبل از رحلت مرحوم آيت الله العظمي بروجردي باز مي گردد. بنده تقريباً از سال 1335 در مشهد به اداره محافظ و مجالس سخنراني و طرح مسايل انتقادي و تهاجمي بر ضد رژيم شاهنشاهي اشتغال داشتم و شهيد هاشمي نژاد تا سال 1339 و زمان رحلت آيت الله العظمي بروجردي در قم تحصيل مي كردند و گاهي در ايام تعطيل به حوزه مشهد مي آمدند.
اولين بار با ايشان در مدرسه نواب برخورد كوتاهي داشتم كه اين ديدار، زمينه را براي دوستي ما در آينده فراهم كرد. ديدارهاي بعد و مكرر ما در محضر استاد آيت الله حاج شيخ مجتبي قزويني و در درس معارف و فلسفه اين استاد بود كه ما را بيش تر با هم آشنا كرد و بعدها قرار گذاشتيم به منزل ايشان برويم. منزل شهيد هاشمي نژاد در خيابان دريادل، حدود كوچه تكيه علي اكبري ها بود و ما در آن جا نشست هاي خودماني بسياري داشتيم. شهيد هاشمي نژاد بسيار علاقه مند بودند كه در مشهد هم سخنراني داشته باشن و تا آن زمان هنوز در مشهد ناشناس بودند؛ از اين رو با كمك دوستان براي ايشان مجالس سخنراني در مشهد ترتيب داده شد و شايد از مجلس دوم و يا سوم بود كه محفل ايشان از جمعيت و اجتماع عظيمي مملو شد.

درباره موضوع اين سخنراني ها با يكديگر تبادل نظرهائي هم داشتيد؟
 

پيرامون موضوع سخنراني ها قبلاً تبادل نظر مي كرديم تا هر چند بحث هايمان متفاوت هستند، نقطه نظرهايمان در انتقاد و تعرض به رژيم يكسان باشند. شهيد هاشمي نژاد تقريباً از سال هاي 1339و 1340 در مشهد معرفي شد و به عنوان يك حكيم و گوينده فاضل و قوي سخنراني داشت.
وي علاوه بر سخنراني به تاليف كتاب هاي سودمند و مفيد، در اداره كانون بحث و انتقاد ديني بيشترين نقش را داشت و جوانان بسياري را جذب مي كرد.

چه ويژگي هايي را از دوران مبارزه ايشان به خاطر داريد؟
 

ايشان به مبارزه علني اعتقاد داشت و معتقد بود براي جذب مبارزين بايد تلاش هايي نظير سخنراني ها، تأليف كتاب و تشكيل محافل رسمي و علني را ادامه داد. شهيد هاشمي نژاد به نسل جوان بسيار توجه داشت و معتقد بود كه بيشتر بايد با جوانان كار و مواضع اسلام و انقلاب و افكار امام را براي آنان تشريح كرد. علاوه بر آن به تشكل و تحزب بسيار معتقد بود.
ايشان به ائمه اطهار«عليهم السلام» عشق مي ورزيد و با اينكه داراي افكار و بينش سياسي و اهل مبارزات سياسي و اجتماعي بود، بسيار سليم النفس و با ايمان بود و به توسل، دعا، ذكر و عبادت اعتقاد تام داشت و همين خصوصيات روحي، اخلاقي و معنوي وي باعث مي شد كه ما با اين شهيد عزيز، در خدمت مقام معظم رهبري به صورت سه برادر زندگي كنيم.
يكي از روش هائي كه براي مبارزه انتخاب شده بود، استفاده از درس هاي حوزه بود و شهيد هاشمي نژاد در درس ها، مسايل سياسي را به خوبي براي طلاب مطرح مي كرد و آنان نيز ديدگاه هاي شهيد را به ديگران منتقل مي كردند. اين نظرات حتي در حوزه هاي ديگر و در محضر علما نيز مطرح مي شد و اهل منبر در سخنراني هايشان آنها را بازگو مي كردند و بدين ترتيب حركت و آگاهي در جامعه وسعت پيدا مي كرد. شهيد هاشمي نژاد به عنوان يك گوينده قوي و فاضل، با درك و شعور و بينش بالاي سياسي و اجتماعي و استاد حوزه علميه، نويسنده، خبره، دانشمند، مورد توجه علما و مراجع و آشنا با فنون مناظره، نقش بسياري در بيداري حوزه و مردم داشت.
مجموع فعاليت هاي ايشان قبل از پيروزي انقلاب اسلامي از سخنراني ها، تاليف كتاب ها، صدور بيانيه هايي كه با هم تنظيم مي كرديم، هم در داخل و هم در خارج كشور، در گسترش انقلاب و ايجاد زمينه مساعد براي افرادي كه آمادگي پذيرش مسايل را داشتند، نقش بسيار داشت.

اشاره فرموديد كه به اتفاق شهيد هاشمي نژاد و مقام معظم رهبري جمعي سه نفره را تشكيل داده بوديد. اين جمع از كي شكل گرفت؟
 

ما در مشهد سه نفر بوديم كه در حقيقت يك فرد را تشكيل مي داديم. سالش دقيقاً يادم نيست. آقاي هاشمي نژاد و آقا (رهبر معظم انقلاب) سال ها قم بودند، اما جلسات مشترك ما گاهي اينجا، در مشهد، تشكيل مي شد، گاهي منزل آقا، گاهي منزل مرحوم مهامي و گاهي هم منزل شهيد هاشمي نژاد.
شب هاي پنجشنبه اول هر ماه، ما روضه داشتيم. تمام دو اتاق خانه و هال پر مي شد. آقاي هاشمي نژاد مرتباٌ مي آمدند و آقا هم معمولاً شركت مي كردند.
در اين جلسات بحث هاي مهمي درباره مسايل اجتماعي مطرح مي شد. يكي هم جلسات خصوصي خودمان بود كه قبل از ظهرهاي پنجشنبه با حضور من، آقا (مقام معظم رهبري) و شهيد هاشمي نژاد در منازلمان تشكيل مي شد. در اين نشست ها حساس ترين مطالب عنوان مي شدند كه تأثير تعيين كننده اي در تلاش ها و فعاليت هاي سياسي ما در حوزه و خارج حوزه داشت. در يكي از اين جلسات، آقا مطلبي فرمودند و به دنبال آن من اين بحث را مطرح كردم كه براي اينكه انگيزه ما صددرصد خالص باشد و دنبال هيچ چيز جز مسايل مربوط به مبارزات نباشيم، خوب است سوگندي ياد بكنيم كه اين سوگند كاملاً تعهدآور باشد. اولين بار اين سوگند بين من و آقا بود. ما سوگند ياد كرديم كه در اين قسم، قصد انشاء داشته باشيم و متعلق سوگندمان هم اين بود كه براي تشكيل حكومت اسلامي و مرجعيت امام «رحمه الله عليه» تلاش كنيم.
مذاكره اي شد بين من و «آقا» مبني بر اينكه با جناب آقاي هاشمي نژاد صحبت كنيم. ما نظراتي درباره روش سياسي ايشان داشتيم كه قرار شد به ايشان منتقل كنيم و به دنبال آن ايشان هم در سوگند ما وارد بشوند. همين اتفاق هم افتاد و شهيد هاشمي نژاد هم با ما هم قسم شدند.

مفاد اين پيمان را به ياد داريد؟
 

بله، يك سال قبل از پيروزي انقلاب بود كه تعهد و پيماني محكم بستيم كه اولا از همه نيروهاي فكري و جسمي خود در راه پيروزي انقلاب استفاده كنيم، ثانياٌ وفادار به رهبر انقلاب و انقلاب اسلامي باشيم و از هيچ نيروئي نهراسيم و ثالثاً هر يك از ما شخصيت خود را شخصيت ديگري بدانيم و زبان به شكوه نگشائيم.
ما برخوردهايمان به نحوي بود كه هر يك از برادران قبل از آنك براي حيثيت انساني و اسلامي خود ارزش قائل شود، براي ديگري ارزش و احترام قائل مي شديم. امكان نداشت ما سه نفر نسبت به هم كوچك ترين كدورتي در دل راه ندهيم و بهترين تعبير همين است براي طلبه ها و حوزه و... باشيم؛ يك راه را برويم و يك هدف را دنبال كنيم و دنباله روي امام باشيم و از رهبري امام به عنوان رهبر و مرجع بزرگ آشنا با فقه و ارزش هاي اسلامي و واقف بر بينش هاي صحيح اسلامي استفاده كنيم.

آن روزها كه هم قسم مي شديد مي دانستيد كه به زودي حكومت اسلامي تأسيس مي شود؟
 

نه، اما واقعاً براي تشكيل حكومت اسلامي و مرجعيت امام «رحمه الله عليه» تلاش مي كرديم. من بعدها بعد از درس رسائلم، معمولاً به حرم مشرف مي شدم و خطاب به حضرت رضا«عليه السلام» عرض مي كردم كه من الان براي سفر حج، استطاعت مالي ندارم. تقاضاي من از شما اين است كه آن روزي مشرف بشوم كه در ايران حكومت اسلامي تشكيل شده باشد. همين طور هم شد و سال 61 عازم اين سفر معنوي شديم.

اين ائتلافي كه اشاره فرموديد در خراسان و مشهد صورت گرفت، در ساير استان ها هم اتفاق افتاد؟
 

نه، در هيچ جا سابقه ندارد. با اينكه ما در آن موقع سطح متوسطه را تدريس مي كرديم، يعني بنده «رسائل» و آقا (مقام معظم رهبري) «مكاسب» تدريس مي كرديم و آقاي هاشمي نژاد كه بعداٌ ملحق شد، «كفايه» مي گفت، اگر ما دروسمان را تعطيل مي كرديم، قطعاً درس آقاي ميلاني تعطيل مي شد.

ظاهراً مبناي اين ائتلاف شما سخني از حضرت امام بوده است. اگر ممكن است به آن ديدارتان با امام اشاره بفرماييد.
 

در سال 42 بود كه بنده براي سومين بار بازداشت شدم و علت بازداشتم اين بود كه پس از آنكه امام از زندان شاه به منزلشان منتقل شدند، بنده به عنوان نماينده حوزه علميه مشهد، همراه با عده اي از اساتيد خدمت امام رفتيم كه عرض ارادت كنيم. در آنجا به من پيشنهاد شد كه صحبت بكنم و البته مشخص است كه آن روزها در قم چه غوغايي بود و منزل امام هم پر از جمعيت بود. 35 دقيقه در خدمت امام درباره حادثه 15 خرداد صحبت كردم و امام اشك ريختند. آن روز به امام عرض كردم براي اينكه مراتب ايمان و اعتقاد من به راهي كه شما برگزيده ايد معلوم شود، آمادگي دارم تنها فرزندم (پسر دوساله ام)را به اسلام و انقلاب تقديم كنم و آمده ام كه به نمايندگي از طرف مردم مشهد و خراسان دست شما را ببوسم و مجدداً با شما بيعت كنم.
پس از پايان سخنراني و ديداري كه با بعضي از آقايان داشتيم، بلافاصله بنده را گرفتند و از قم مستقيماً به زندان قزل قلعه بردند. مدتي را در زندان قزل قلعه بودم و از آنجا مرا به زندان موقت شهرباني بردند كه بعد از يكي دو ماه، به اسم زندان كميته نامگذاري شد. موقعي كه از زندان آزاد شدم، بلافاصله خدمت امام رسيدم و به امام گفتم اگر خاطر مبارك باشد سه چهارماه قبل در سخنراني كوتاهي كه داشتم، چنين مطلبي را عرض كردم و آمده ام تا به شما بگويم من با همان روحيه از زندان برگشته ام و آمادگي دارم كه جنابعالي فرمان بدهيد و بنده امتثال امر كنم.
امام با همان قاطعيت و صلابت و استقامت و چهره اي عطوف و مهربان فرمودند: «از مرحوم طبسي چند فرزند به جاي مانده است؟» من اشاره كردم كه برادري هم دارم. ايشان براي پدرمان طلب مغفرت كردند و فرمودند: «تو جواني و لازمه جواني صرف نظر از ايمان و عقيده، همين است كه آماده باشيد براي پيكار و مبارزه با رژيم و من كه پيرمردي شده ام از آن علماء و فقهائي نيستم كه چنين بينش و برداشتي از اسلام دارند كه راه زندگي و عبادت عبارت است از ايكه از حرم به منزل بروم و از منزل به حرم و مسجد و در مورد رويدادها و حوادثي كه براي امت اسلامي پيش مي آيد هيچ مسئوليتي ندارم، بلكه اگر بفهمم مسئله اي پيش آمده و بر خلاف مصالح و منافع مردم و اسلام گامي برداشته اند، مي آيم وسط خيابان و داد مي زنم.»
بعد از اينكه از خدمت امام مرخص شدم، احساس كردم كه بيان امام نيرو و توان عجيبي به ما داد و هرجائي كه نقل مي كردم، در روحيه حضار بسيار مؤثر بود و همين صحبت ها بود كه عامل تحرك عميق تر و اصيل تر در حوزه هاي علميه و در بين توده مردم مي شد. من در همان جا عرض كردم اگر پيامي داريد بفرمائيد تا براي مردم مشهد ببرم و امام فرمودند: «بله، به آقايان علما بگوئيد كه هر هفته يك بار در كنار يكديگر بنشينند و بدانند اگر چنين نشستي هيچ گونه ثمره اي و نتيجه اي نداشته باشد، خود چنين نشستي وسيله اي خواهد بود براي ترس و وحشت رژيم، غير از آنكه زمينه را براي وحدت تبادل نظر و استفاده از نظريات يكديگر فراهم مي آورد». اين پيام را ابلاغ كردم و خود اين پيام وسيله اي شد تا روابط ما با برادرمان جناب آقاي خامنه اي و شهيد عزيز هاشمي نژاد بيشتر بشود و بتوانيم با صميميت و صداقت بيشتري با يكديگر كار كنيم.

لطفاً از خاطرات دوران مبارزه كه به ياد داريد، نمونه هايي را بازگو فرماييد.
 

در سال 1340 كه مدتي مخفي زندگي مي كردم، تنها كسي كه به محل اختفاي من مي آمد، شهيد هاشمي نژاد بود. ايشان گاهي صبح ها حدود ساعت 9 مي آمد و ظهر هم با هم غذا مي خورديم. محل اختفاي مرا فقط ايشان مي دانست. جاي خوبي براي مذاكره و بحث حول مسايل اجتماعي و علمي بود. اگر چه دوران اختفا براي يك انسان اهل كار و تلاش و حركت و سروصدا نمي تواند دوران خيلي خوبي باشد. آن زمان رهبر معظم انقلاب براي مدتي در مشهد نبودند، اما در كنار شهيد هاشمي نژاد به من خيلي خوش مي گذشت و هميشه منتظر بودم كه ساعت 9 و 9/5 صبح برسد و ايشان بيايند و با هم صحبت كنيم.
بنده در خلال پنج، شش باري كه زندان رفتم، دو بار با شهيد هاشمي نژاد در يك زندان بودم. از جمله زندان پادگان مشهد. با وجودي كه شرايط زندان، شرايط سختي بود و در يك سلول يك متر و نيم در يك متر و نيم تاريك و مرطوب محبوس بوديم، اما در عين حال چون سلول ما در كنار سلول شهيد هاشمي نژاد بود و صداي هم را مي شنيديم و گاه در هواخوري همديگر را مي ديديم، به ما خيلي خوش مي گذشت، به نحوي كه وقتي از زندان آزاد شدم، به خاطر جدايي از ايشان، درست حالت آن انساني را داشتم كه بيرون از زندان باشد و او را بگيرند و به زندان ببرند.
دوران پس از زندان نيز براي من دوران بسيار پر مخاطره اي است. در سال هاي 1356و 1357 به مدت يك سال و نيم، من و شهيد هاشمي نژاد در يك اتاق زندگي مي كرديم و در اين مدت، خصوصيات والاي اخلاقي ايشان بيشتر برايم آشكار شد. اصولاً در اين گونه زندگي شرايط و محيط هاست كه خصلت ها و خصوصيات روحي و اخلاقي انسان بروز پيدا مي كند. در اين مدت و در شرايط سختي، ناراحتي، آرامش، نگراني، اضطراب و بيماري، در حالات گوناگون خصلت هايي از ايشان ديدم كه هنوز عامل نشاط و بهجت من است. من از ناراحتي كمر رنج مي برم و وقتي كه شديد مي شود، روي زمين مي افتم و حتي وضو هم نمي توانم بگيرم و وقتي كه اين ناراحتي چه در اين مدت و چه در دوران زندان به سراغم مي آمد، تنها كسي كه در كنارم بود و از من مراقبت مي كرد و مانند يك برادر عزيز و مهربان با خوشرويي به من مي پرداخت و خم به ابرو نمي آورد، شهيد هاشمي نژاد بود.

برخورد شهيد هاشمي نژاد در زندان با موضوع تغيير ايدئولوژي سازمان منافقين چه بود؟
 

شهيد هاشمي نژاد انسان با ارزشي بود كه هيچگاه نمي توانست انحرافات فكري و عقيدتي را ببيند و بدون عكس العمل از آن بگذرد. در زندان دو بار در كنار رفيق و برادرم استاد محترم و محقق بزرگ هاشمي نژاد بودم. يك بار در سال 42 كه مدت آن زياد نبود، اما در آخرين زندان من يك سال و نيم تمام با اين براد شهدي در يك اتاق زندان بودم. خدا مي داند كه اين شهيد عزيز ما چقدر براي نجات جواناني كه داراي افكار و انديشه هاي التقاطي و انحرافي بودند، تلاش مي كرد، رنج مي برد، اما آنها حاضر نبودند و تنها بعضي مطالب را كه قبول داشتند، مي پذيرفتند و بقيه را نمي پذيرفتند. براي مثال آن شهيد مي گفت به طوري كه به من اطلاع داده اند سازمان مجاهدين معتقد به ظهور مهدي موعود «عجل الله تعالي عليه» نيست. مي خواهيم با اينها بنشينيم و بحث كنيم. پس از يك ماه جوابي كه دادند، اين بود كه در زمينه حضرت مهدي سازمان ما هنوز به نتيجه مطلوبي نرسيده است؛ آنچه سازمان به آن برسد اعتقاد همان است و بس.

لطفاً در خصوص جايگاه ايشان در حزب جمهوري اسلامي توضيح بفرماييد.
 

شهيد هاشمي نژاد با اعتقادي كه به تشكل و تحزب داشت، يكي از كساني بود كه قبل از پيروزي انقلاب، هنگامي كه پيرامون حزب و ايجاد تشكيلات صحبت مي شد، آراي مؤثري داشت. قبل از پيروزي انقلاب جلساتي در تهران براي بحث پيرامون اساسنامه و تشكيلات حزب تشكيل مي شدند كه در جلسه هاي اول و دوم از من دعوت شد و در جلسه سوم و چهارم بود كه با هم به تهران رفتيم و اين جلسات ادامه داشت تا انقلاب به ثمر رسيد و حزب جمهوري اسلامي اعلام موجوديت كرد و به خاطر اعتقاد و احساس تعهدي كه ايشان نسبت به تشكيلات داشتند و لياقت و شايستگي و آمادگي كه در وجودشان بود، به عنوان دبير حزب انتخاب شدند و به طور رسمي اداره حزب در خراسان را به عهده گرفتند.
در اولين نشستي كه ما داشتيم مرحوم بهشتي از جمع سئوال كرد: «دوستان چه مي انديشند و چه هدف و مقصودي را دنبال مي كنند؟ آيا مايليد به اصطلاح مثل يك رفورميست كنيد و مي خواهيد اشتباهات و اشكالاتي را كه احياناً وارد است برطرف كنيد و به سراغ يك حكومت دموكراتيك برودي و در فكر يك تحول و انقلاب بنيادين و اصيل نيستيد؟ يا مي خواهيد انقلابي بر اساس ارزش ها و معيارهاي اسلامي در اين مملكت به وجود بيايد؟».
جواب اكثريت مشخص بود و گفتند ما سراغ يك انقلاب به مفهوم واقعي كلمه بر اساس معيارهاي اسلامي مي رويم. ايشان در جواب فرمود: «پس آماده باشيد براي شهادت» و در جاي ديگر فرمود: « يك انقلابي و يك انسان عاشق اسلام كسي است كه مبارزه بكند، ولو اينكه علم به شكست داشته باشد». شايد از نظر بعضي ها اين مطلب خيلي منطقي به نظر نيايد، اما از آنجا كه ما معتقديم مبارزه با استكبار جهاني و خدمت به اسلام ذاتاً داراي حسن است، حتي اگر مبارزه به پيروزي نرسد همه مردم موظف هستند در آن راه بكوشند. امروز ما به سراغ افرادي مي رويم كه از بيشترين تقوي و خوف و خشيه الهي برخوردار باشند علم و دانش باارزش است ولي معيار گزينش امروز محتواي علمي نمي باشد و ما معيار گزينشمان بر اساس تقوي مي باشد». و گفته اي او كاملاً در عمل مشخص بود. در اكثر جلساتي كه شهيد بهشتي و آقاي خامنه اي و شهيد هاشمي نژاد بودند، گاه و بيگاه بر اثر آن جوي كه در اثر حاكميت دولت موقت و بني صدر وجود داشت، صحبت هايي به ميان مي آمد، اما حتي براي يك بار نشنيدم شهيد بهشتي جمله اي گله آميز و يا اهانت آميز نسبت به بني صدر داشته باشد.

نقش شهيد هاشمي نژاد در جنگ چه بود؟
 

پس از شروع جنگ تحميلي، شهيد جوانمرد، هاشمي نژاد از كساني بود كه معتقد بود بايد براي جنگ سرمايه گذاري كرد و در زمينه متوجه ساختن افكار و انديشه ها به جنگ و همچنين جمع آوري كمك هاي مردمي تلاش كرد و لذا در جلسه اي با ايشان، حساب مشتركي براي جمع آوري كمك هاي مردمي باز كرديم.
ايشان چندين بار در طول يك سال از آغاز جنگ تا قبل از شهادت به جبهه رفت و معتقد بود بايد از نزديك جبهه را ديد و شرايط رزمندگان اسلام را درك كرد و نشان داد كه روحانيت در كنار ديگر رزمندگان اسلام است و در برابر جنگ احساس وظيفه مي كند و از هيچ كوششي دريغ ندارد.

لطفاً از خصوصيات فردي ايشان برايمان بگوييد.
 

شهيد هاشمي نژاد خيلي با عاطفه بود و معيارهاي اخلاقي از جمله احترام به دوستان، احترام به بزرگان، احترام به استادان، علما و دانشمندان را رعايت مي كرد و مردي مؤدب و متخلق به اخلاق اسلامي بود.
شهيد هاشمي نژاد در برابر جريانات ضد خط امام فرد صريحي بود و اگر زماني در برابر امام راحل موضع گيري مي شد، ابتدا مذاكره و بحث مي كرد و خوب مي توانست طرف را به زانو درآورد و تسليم كند و وقتي هم كه بحث هاي طرفين به جايي نمي رسيد، خيلي صريح و روراست در حد مصلحت در منبرها و مجامع حرف مي زد.
قبل از شهادت شهيد هاشمي نژاد خواب ديدم كه آيت الله بهشتي وارد مشهد شد و در صحن امام نشست و با آقاي هاشمي نژاد خيلي گرم و خصوصي مشغول صحبت هستند. من وارد شدم تا با اين دو شهيد به عنوان اين كه مهمان من هستند، صحبت كنم كه ناگاه شهيد بهشتي با همان حالت تواضع و فروتني و چهره بشاش جلو آمد و گفت: «شما فعلاً تشريف داشته باشيد. با شما فعلاً كاري نداريم، بلكه با آقاي هاشمي نژاد كمي كار خصوصي داريم.» بيش از دو روز از اين خواب نمي گذرد كه آقاي هاشمي نژاد به شهادت مي رسد.
من همچنان كه مي دانيد روز شهادت اين شهيد مشغول انجام فرائض و تكاليف الهي در مكه بودم و به دوستان و برادران مي گفتم گرچه در راه اسلام و براي خدا تحمل اين مصائب آسان است، اما من احساس مي كنم، شهادت او خسارتي بزرگ و صدمه اي بس عظيم را به ما وارد آورد.
استاد هاشمي نژاد، شهيد عزيزي كه سال ها، افتخار دوستي و برادري او را داشتم فردي بود كه مي توانست براي انقلاب بسيار مفيد و سودمند باشد. انساني كه در تمام دوران زندگي اش از همه توان مادي و معنوي خود در راه تعالي اسلام عزيز استفاده كرد. هاشمي نژاد به راستي سدي در برابر ضدانقلاب بود. او حصني حصين براي اسلام بود، به وظايف و مسئوليت هاي خود آشنا بود و راه حسين و ياران او را پيمود. اين شهيد هميشه آماده براي شهادت بود. من شهادت مي دهم كه او جوانمرد و وفادار به اسلام بود و هميشه آماده براي شهادت.
در هر حال شهادت ايشان براي مردم، انقلاب و جامعه ما همچون شهادت همه چهره ها و عناصر علمي موجب خسران و دردناك است، اما آثار بسيار مفيد و سودمندي كه اين شهادت ها براي انقلاب داشت، از نظر ما پنهان نيست و اميدواريم در آينده با عنايت خداي متعال، آثار سودمند بيش تري را ببينيم. كتاب هاي شهيد هاشمي نژاد از آثار جاويدان و پربركت آن شهيد است. كتاب هاي بسيار سودمندي است. در پايان به مردم، به ويژه نسل جوان كه همواره مورد عنايت آن شهيد بزرگوار بود، توصيه مي كنم از مطالعه و امعان نظر و بررسي در زمينه مسايل اسلامي غفلت نكنند و از كتاب ها و آثار نافع و سودمند شهيد هاشمي نژاد حتماً استفاده كنند.

منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره35